ଖବରକାଗଜ ଆମକୁ କ’ଣ କହୁଛି ଓ ନକହୁଛି

 

ଆମେ ଯେ ଏକା ସମୟରେ ଯେ ଏକ ସହସ୍ର ବର୍ଷର ସମାଜ ମଧ୍ୟରେ ବଞ୍ଚୁଛେ ଏ କଥା ପ୍ରତିଦିନ ପଢୁଥିବା ଖବରକାଗଜ ଆମକୁ ଏହା ବୁଝାଇଥାଏ। ଯେମତି ‘ପୁଅ ଛୁଆ ଜନ୍ମ ନଦେବା କାରଣରୁ ସ୍ବାମୀର ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ହତ୍ୟା’ ତ ପୁଣି ପଢୁ ‘ଚରିତ୍ର ସନ୍ଦେହରେ ନିଜ ଝିଅ ଓ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ବିଷ ଦେଇହତ୍ୟା’ ତ ପୁଣି ‘ଦଳିତ ନାବାଳିକାର ଗଣଧର୍ଷଣ ଓ ହତ୍ୟା’ ଆମକୁ ଅତି କମରେ ଆଜକୁ ଦୁଇ ବା ତିନି ଶହ ବର୍ଷ ତଳର ପୁରୁଷ ମାନସିକତାର ସ୍ଥିତିକୁ ନେଇଯାଏ।

ଏହା ଅନୁଭବ କରୁ ଯେତେବେଳେ ପୁଣି ସେହି ଖବରକାଗଜରେ ପଢୁ ଯେ ‘ମହିଳା ମହାକାଶଚାରୀଙ୍କ ଚନ୍ଦ୍ର ପୃଷ୍ଠ ଯିବା ଲାଗି ପ୍ରସ୍ତୁତ’ ତ ପୁଣି ପଢୁ ‘ଅଲମ୍ପିକରେ ମେଡାଲ ଜିତିଛନ୍ତ ମହିଳା କୁସ୍ତି ଯୋଦ୍ଧା’ ତ ‘ଦେଶ ଆଦିବାସୀ ମହିଳାଙ୍କୁ ରାଷ୍ଟ୍ରପତି ଭାବରେ ପାଇଛି’ । ଭାରତ ଭଳି ଏକ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଦେଶରେ ଯେଉଁଠି ବ୍ୟକ୍ତି ସ୍ଵାଧୀନତା ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଧିକାର, ଯେଉଁଠି ଦେଶ ଏକ ମହିଳାଙ୍କୁ ରାଷ୍ଟ୍ରପତି ଭାବରେ ପାଉଛି ସେହି ଦେଶରେ ପୁରୁଣା ମାନସିକତା କାରଣରୁ ଝିଅ ଜନ୍ମ ହେବା ମାତ୍ରେ ତାକୁ ମାରିଦିଆଯାଉଛି। ଏହି ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ଘଟଣା ମଧ୍ୟରେ ସମୟର ବ୍ଯବଧାନ କେତେ ହେବ? ଶହେ? ଦୁଇ ଶହ? ହୁଏତ ଏହାଠାରୁ ଅଧିକ।

ଏହିପରି ପ୍ରତିଦିନ ଖବରକାଗଜ ଆମକୁ ବିସଙ୍ଗତି ଆଡକୁ ନେଇଯାଇଥାଏ।

ଗୁଣି ସନ୍ଦେହରେ ମହିଳାଙ୍କୁ ହତ୍ୟା, ମହିଳାଙ୍କ ରାମ୍ପ ଶୋ, ବିଶ୍ବସୁନ୍ଦରୀ ପ୍ରତିଯୋଗିତା, ପାନୀୟ ଜଳ ନପାଇ ଗ୍ରାମବାସୀ ହନ୍ତସନ୍ତ, ଭାରତ ଗଲା ବର୍ଷ ଠାରୁ ଏହି ବର୍ଷ ପ୍ରତିରକ୍ଷା ବଜେଟରେ ବୃଦ୍ଧି, ଦେଶରେ ସମୁଦାୟ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରୁଥିବା ଶିଶୁଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅପପୁଷ୍ଟିରେ ଅଧିକ ଶିଶୁ ମୃତ, ଝାଡାବାନ୍ତିରେ ୧୫ ଆଦିବାସୀ ଛୁଆଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ଓ ଦେଶର ଏକ ନମ୍ବର ବିଲିୟୋନାୟାରଙ୍କ ପୁତ୍ର ବିବାହ ଭୋଜିରେ ଦେଶର ଅଧିକାଂଶ ଫିଲ୍ମ କଳାକାର, କ୍ରିକେଟିୟର, ରାଜନୀତିଜ୍ଞ, ବିଶିଷ୍ଟ ଶିଳ୍ପପତିଙ୍କ (ବିଲିୟୋନାୟର) ଯୋଗଦାନ ସମ୍ପର୍କିତ ଖବର ଏହି ଖବରକାଗଜମାନଙ୍କରେ ବଡ ଅକ୍ଷରରେ ପ୍ରକାଶିତ ହୁଏ।

ଖବର ପଢିଲେ ଲାଗେ ଗୋଟିଏ ଖବର ସହିତ ଅନ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଖବରର କୌଣସି ସମ୍ବନ୍ଧ ନାହିଁ। ଏହି ଖବରମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଭିତରେ କୌଣସି ଦ୍ଵନ୍ଦ ନା ଲଜ୍ଜା ନା ବିରୋଧ ବା ବିରକ୍ତି କିଛି ଅନୁଭବ କରୁନାହାନ୍ତି। ନା ବିଲିୟୋନାୟାର ନିଜର ଦେଶରେ ଯେଉଁଠି ଅପପୁଷ୍ଟିରେ ଏତେ ଶିଶୁ ମରୁଛନ୍ତି ସେଠାରେ ୫୦୦୦ କୋଟି ଟଙ୍କାର ବ୍ୟୟରେ ବିବାହ ଆୟୋଜନ କରିବାର ଲଜ୍ଜା ପାଏ ନା ଅପପୁଷ୍ଟିରେ ମାରୁଥିବା କାରଣରୁ ନିର୍ବାଚିତ ଶାସକ ଦଳର ଜନପ୍ରତିନିଧୀ ନିଜେ ଲଜ୍ଜା ଅନୁଭବ କରନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ଏହି ସମସ୍ତ ଘଟଣାକୁ ଆମେ ନିଜ ଭିତରେ ବିଶ୍ଳେଷଣ କଲେ ଜାଣୁ ଯେ ଖବରକାଗଜର ଏହି ଚିତ୍ର ଆମ ଦେଶର ଇତିହାସ, ଅର୍ଥନୈତିକ ସ୍ଥିତି, ସାମାଜିକ ସମ୍ବନ୍ଧ ଓ ଗଣତନ୍ତ୍ରର ବାସ୍ତବତା ସମ୍ପର୍କରେ ଧାରଣା ଦେଉଛି।   

କିନ୍ତୁ ଖବରକାଗଜ ଅନେକ ତଥ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଲୁଚାଇଥାଏ।

ସବୁ ଦିନ ଖବରକାଗଜରେ ପ୍ରକାଶ ପାଉଛି ପୁରୁଣା ନାଳ ବା ସହରର ଡ୍ରେନ ସଫା କରିବାକୁ ଯାଇ ଶ୍ବାସ ରୁଦ୍ଧ ହୋଇ ଯୁବକଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ, ରୁଣ ଶୁଝିନପାରି ଯୁବକଙ୍କ ଆତ୍ମହତ୍ୟା, ଦାଦନ ଖଟିବାକୁ ଯାଇ ଯୁବକ ଶବ ହୋଇଗଲେ ଓ ମୃତ ଯୁବକଙ୍କ ପରିବାର ମୃତ ଶରୀରକୁ ଫେରାଇ ଆଣିବା ଲାଗି ପ୍ରଶାସନର ଦ୍ଵାରସ୍ଥ ଇତ୍ୟାଦି। ସତରେ ସେହି ଘଟଣାରେ ପ୍ରଶାସନର ଦ୍ଵାରସ୍ଥ ହୋଇଥିବା ପୀଡିତ/ପୀଡ଼ିତା ପ୍ରଶାସନର ସୁବିଧା ପାଇଲେ କି? ମନ ଆମର ଜାଣିବା ଲାଗି ଆଗ୍ରହୀ ଥାଏ। କିନ୍ତୁ ସେ ତଥ୍ୟ ଆମକୁ ଖବରକାଗଜରୁ ମିଳେନାହିଁ।

ଏହା ନୁହେଁ ଯେ ଖବରକାଗଜ ତଥ୍ୟ ରଖେନାହିଁ। ରୋଚକ ଢଙ୍ଗରେ କୌଣସି ସେଲେବ୍ରିଟିଙ୍କ ବିବାହ ବିଚ୍ଛେଦର ଟିକି ନିଖି ଖବର କିନ୍ତୁ ପ୍ରତିଦିନ ପ୍ରକାଶିତ ହୁଏ ଯେମିତି ରାଜ୍ୟରେ ଆଦୌ ବିବାହ ବିଚ୍ଛେଦ ହେଉନାହିଁ। ନହେଲେ, ଭାରତର ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଏବେ ଏସିଆରେ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଘୋଷିତ ହେବା ଓ ତାଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ଆଉ କିଏ ରହିଲେ ଗଣତନ୍ତ୍ର ଦେଶରେ ତାହାର ନିଲ୍ଲଜ ଉପସ୍ଥାପନ ଖବରକାଗଜ କରିଥାଏ।

କୌଣସି ସୁନ୍ଦରୀ ଅଭିନେତ୍ରୀଙ୍କ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଉପସ୍ଥାପନ ସମୟରେ ଯେଉଁ ରୋଚକ ସାହିତ୍ୟ ଖବର ମଧ୍ୟରେ ରହିଥାଏ କୌଣସି ଦଳିତ ନାବାଳିକା ଉପରେ ହୋଇଥିବା ଅତ୍ୟାଚାରର ଖବରରେ ଦୁଃଖଭରା ଶବ୍ଦ ନଥାଏ – ବୋଧେ ଖବରକାଗଜର ଶବ୍ଦ ଉତ୍ତେଜନାରେ ଆସିଥାଏ ଲଜ୍ଜା ଓ ମାନବିକତା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ନୁହେଁ।

ଖବରକାଗଜ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ଛୋଟ ଦେଶଟିଏ ରହିଛି। ସେହି ପୃଷ୍ଠା ଭିତରେ ଦେଶର ଛୋଟ ସମାଜଟିଏ ରହିଛି। ସେହି ସମାଜରେ ଧନୀ ଗରିବ ସମସ୍ତେ ଅଛନ୍ତି। ସେହି ଭିତରେ ନେତାଙ୍କ ଭାଷଣ ‘ଭାରତ ହେଉଛି ଗଣତନ୍ତ୍ରର ମା’’, ‘ଆମେ ଆମ ଗଣତନ୍ତ୍ରକୁ ନେଇ ଗର୍ଭ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ’ ଭଳି ଶୀର୍ଷକରେ ଖବର ପ୍ରକାଶିତ ହୁଏ। ସେହି ସମାନ ପୃଷ୍ଠାରେ ପୁଣି ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥାଏ  ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ବର୍ଷା ଦିନେ ନଦୀ ମଧ୍ୟରେ ପଶି ସ୍କୁଲକୁ ଯିବା, ରାସ୍ତା ଅଭାବରୁ ଗର୍ଭବତୀ ମହିଳା ଖଟିଆରେ ବୁହାହେବାର ଖବର। ଗର୍ବ କାହାକୁ ନେଇ ଯେ କରିବା ସେ ଉତ୍ତର କେଉଁଠାରେ ନଥାଏ।

ରାଜ୍ୟର ଦୁଇ ଲେନ ରାସ୍ତାକୁ ଚାରିଲେନ ଓ ଚାରି ଲେନ ରାସ୍ତାକୁ ଛଅ ଲେନ ହେବା ଲାଗି କେତେ ହଜାର କୋଟି ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ ହେବାର ଚୁକ୍ତିପତ୍ର ସହିତ ହସ ହସ ମୁହଁ ଭରା ମନ୍ତ୍ରୀ ଓ ସଚୀବଙ୍କ ଫୋଟୋ ଦେଖିଲେ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ପଚାରିବାକୁ ଯେ ଗୋଟିଏ ଦେଶରେ ଯେଉଁଠି ଗର୍ଭବତୀ ମହିଳା ଖଟିଆରେ ବୁହା ହେଉଛି କି ପିଲାମାନେ ନଦୀରେ ପଶି ସ୍କୁଲ ଯାଉଛନ୍ତି ସେଠାରେ ଛଅ ଲେନର କି ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି । ଏ ପ୍ରଶ୍ନ ସାମ୍ବାଦିକ କେବେ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଚାରିନାହାନ୍ତି। ତେଣୁ ଖବରକାଗଜରେ ନାହିଁ।

ଖବରକାଗଜର ମାଲିକମାନେ ବେଶ କିଛି ବର୍ଷ ହେଲା  ନିଜକୁ ଏକ ବ୍ଯବସାୟିକ ସଂସ୍ଥା ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିନେଇ ପୁଞ୍ଜିଲଗାଣକୁ ଗୁରୁତ୍ଵ ଦେଇଛନ୍ତି। ତେଣୁ ସେମାନେ ନିଜ ସ୍ଵାର୍ଥର ସୁରକ୍ଷା ଲାଗି “ପ୍ରକଳ୍ପ ସପକ୍ଷବାଦୀ” ଓ “ପ୍ରକଳ୍ପ ବିରୋଧୀ” ଏହିଭଳି ଦୁଇ ଭାଗରେ ଅଞ୍ଚଳକୁ ବିଭାଜିତ କରିଛନ୍ତି। ଏହି ‘ସପକ୍ଷବାଦୀ’ ଓ ‘ବିରୋଧୀ’ ବିଭାଜନ ଖବରକାଗଜର ସୃଷ୍ଟି। ଦେଶର ବିକାଶରେ ବିସ୍ଥାପିତ ଜନତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସମାନ ଅଧିକାର ରହିଛି, ଜମି ଓ ଜଙ୍ଗଲ ଉପରେ ନାଗରିକର ପୀଢି ପୀଢିର ଅଧିକାର ରହିଛି। ଏହକୁ ନିଜ ସ୍ଵାର୍ଥ ଲାଗି ସପକ୍ଷବାଦୀ ଓ ବିରୋଧୀ ଭାବରେ ଲୋକଙ୍କୁ ଦୁଇଭାଗ କେଉଁଭଳି କରାଯିବ? କୌଣସି ପ୍ରକଳ୍ପକୁ ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ବିରୋଧ କରାଗଲା ଖବରକାଗଜ ତା ନିଜ ଆଡୁ ବିଚାର କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦିଏ। ପ୍ରକଳ୍ପ ବିରୋଧୀ ସ୍ଵରକୁ କ୍ଵଚିତ ପ୍ରକାଶ କରେ।  

ନିଜ ଉପରେ ସରକାରୀ ଆକ୍ରମଣ ହେଲେ “ବାକ ସ୍ଵାଧୀନତାର କଣ୍ଠରୋଧ” କରୁଛି କିନ୍ତୁ ନିଜେ ଆଉ କାହାରର କଣ୍ଠରୋଧର ଭୂମିକା ନେଉଛି। ବୃହତ କମ୍ପାନୀଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଦିଆଯାଉଥିବା ବିଜ୍ଞାପନକୁ ଅଧିକ ଭାବରେ ହାତେଇବାକୁ ଯାଇ ବିସ୍ଥାପିତଙ୍କ ଦୁଃଖ, ଶ୍ରମିକଙ୍କ ପ୍ରତି ହେଉଥିବା ଅନ୍ୟାୟ, ବସ୍ତିକୁ ବୁଲଡ୍ରୋଜର ଦେଇ ଭାଙ୍ଗିବା, ପ୍ରଦୂଷଣଜନୀତ ଯାବତୀୟ ବେମାରୀ ସାଙ୍ଗକୁ ଜଳବାୟୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଭଳି ଗମ୍ଭୀର  ସମସ୍ଯାର କାରଣ ଆଡକୁ ଖବରକାଗଜ ମୁହଁ ବୁଲାଇ ଦେଉଛି।

ଖବରକାଗଜ ମାଲିକମାନେ ବହୁ ପୂର୍ବରୁ ନିଜକୁ କୌଣସି ନା କୌଣସି ରାଜନୈତିକ ଦଳ ସହିତ ଜଡିତ କରିଥିଲେ।

ଆଜିକାଲି ଖବରକାଗଜର ମାଲିକମାନେ ଧର୍ମକୁ ଆଧାର କରି ସମାଜରେ ବିଭାଜନ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଛନ୍ତି। ‘ଗୋ ଚାଳଣକାରୀଙ୍କ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ’ (ଆକ୍ରାମଣକାରୀ ନିଜେ ପୁଲିସ ସାଜି ମରଣାନ୍ତକ ଆକ୍ରମଣ କରିବାକୁ ଉପସ୍ଥିତ ପୁଲିସ କି ସାମ୍ବାଦିକ ପ୍ରଶ୍ନ କରିନଥାନ୍ତି), ‘ଗୋମାଂସ ଫ୍ରିଜରୁ ଉଦ୍ଧାର’, ‘ଜୟ ଶ୍ରୀରାମରେ ପ୍ରକମ୍ପିତ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ସଭାସ୍ଥଳ’, ‘ସଙ୍କୀର୍ତ୍ତନରେ ଝୁଲିଲେ ଭକ୍ତ’, ‘ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଅଫିସ ପ୍ରବେଶ ସମୟରେ ହନୁମାନ ଚାଳିଶା ପାଠ’, ‘ଧର୍ମାନ୍ତରୀକରଣ’ ଓ ‘ଅନୁପ୍ରବେଶ’ ଭଳି ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ଦେଶ ବିଦେଶ ପୃଷ୍ଠାରେ (କୌଣସି ସଂଖ୍ୟା ମଧ୍ୟ ନଥାଇ) ଦେବା ଆରମ୍ଭ କରିଛନ୍ତି। ସେମାନେ ଏହାକୁ ଜାଣି ଜାଣି ଜାତୀୟ ସମସ୍ଯା କରିଦେଇଛନ୍ତି।

କେଉଁ ରାଜ୍ୟର ଅନାମଧେୟ କୌଣସି (ଦଙ୍ଗାକାରୀ) ନେତାଙ୍କ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ବିରୋଧୀ ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଶ ବିଦେଶ ପୃଷ୍ଠାରେ ସ୍ଥାନ ପାଉଛି।

ଖବରକାଗଜ ଏକ ନୂଆ ଅବତାରରେ ଆଜି ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ବାର୍ତ୍ତା ଦେଇ ଏହାକୁ ଆଗାମୀ ଦିନର ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ହିଂସାର କର୍ତ୍ତା ହେବା ଲାଗି ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛନ୍ତି। ସଂକ୍ଷେପରେ କହିଲେ, ସେମାନେ ଦଙ୍ଗାକାରୀ ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ଲାଗିପଡିଛନ୍ତି। ପ୍ରେସ କାଉନସିଲ ଓ ଅନ୍ଯାନ୍ଯ ସାମ୍ବିଧାନିକ ଅନୁଷ୍ଠାନ ଦେଶରେ ରହିଥିବା କଥା ଜଣାପଡୁନାହାନ୍ତି। ଏହି ଅନୁଷ୍ଠାନ କ୍ରିୟାଶୀଳ ହେଲେ ଖବରକାଗଜ ମାଲିକମାନେ ହୁଏତ ନିଜର ପୁଞ୍ଜିକୁ ଖଣି ବା ସଟ୍ଟା ବଜାରରେ ଲଗାଇଦେବେ ଓ କହିବେ, ବାକ ସ୍ଵାଧୀନତାର କଣ୍ଠରୋଧ ହେଲା। 

ଖବରକାଗଜ ଚତୁର୍ଥ ସ୍ତମ୍ବ ନୁହେଁ ସ୍ତମ୍ବହୀନ ପରାଙ୍ଗପୁଷ୍ଟ ଲତାଟିଏ ଆମ ସମାଜରେ ପୁଞ୍ଜି ଓ ଧର୍ମକୁ ସାହାରା କରି ବଢୁଛି। ଏଥିଲାଗି ଖବରକାଗଜ ନିଜର ଗୁରୁତ୍ଵ କ୍ରମାଗତ ହରାଉଛି।

(*ଅନେକ ଦିନରୁ ଟିଭିରୁ ଖବର ଜାଣିବାର ଅଭ୍ଯାସ ଛାଡିଦେଇଛି। କେତେକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ୱେବ ଛାଡିଦେଲେ ବାକି ଅନେକ ମିଥ୍ୟା ଖବର ଦେଉଛନ୍ତି। ତେଣୁ ମୁଁ ନିୟମିତ ଖବରକାଗଜ ପଢେ ଓ ଏହି ଅନୁଧ୍ୟାନ ଖବରକାଗଜ ଉପରେ ପର୍ଯ୍ୟବେଶିତ।)

 ଦେବ ରଞ୍ଜନ 

 

 

 

ଅପାରଗତାକୁ ଲୁଚାଇବା ଲାଗି ଆକ୍ରମଣ

ରାଜ୍ୟ – ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ କୌଣସି ବିବାଦ ଉପୁଜିଲେ ଏହାର ସମାଧାନ ଲାଗି ଏବେ କୌଣସି ଅନୁଷ୍ଠାନ ନାହିଁ। ଏପରିକି କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର ମଧ୍ୟ ମଧ୍ୟସ୍ଥିର ଭୂମିକା ନେବାର ସ୍ଥିତିରେ ନାହାନ୍ତି। ଗଣମାଧ୍ୟମ ଗୁଡିକ ଦଳୀୟ ଏଜେଣ୍ଡାରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିବା ହେତୁ ସେମାନେ ସମାଧାନର ରାସ୍ତା ଖୋଜିବା ବଦଳରେ ଏହାକୁ ଅଧିକ ଗମ୍ଭୀର କରିଦେବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି। ହଁ, ଆମେ ଆଲୋଚନା କରୁଛେ ଓଡିଶାରେ ଗଲା କିଛି ସପ୍ତାହ ହେଲା ଉପୁଜିଥିବା ଆଳୁ ସମସ୍ଯା ଓ ଆଳୁକୁ ନେଇ ଉଠିଥିବା ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଆକ୍ରମଣ ସମ୍ପର୍କରେ।   

ସରକାରୀ ତଥ୍ୟ ଅନୁସାରେ ଓଡିଶାରେ ଆବଶ୍ୟକ ହେଉଥିବା ଆଳୁ ମଧ୍ୟରୁ ମାତ୍ର ୨୨ ପ୍ରତିଶତ ଆଳୁ ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଉତ୍ପାଦିତ ହୋଇଥାଏ। ତେଣୁ ପଡୋଶୀ ପଶ୍ଚିମ ବଙ୍ଗ ଉପରେ ଏହା ଅତ୍ୟଧିକ ନିର୍ଭରଶୀଳ। ଏଥିରେ ଅସୁବିଧା କିଛି ନାହିଁ। ଓଡିଶାର ଚାଷୀ ତ ପୁଣି ଧାନ, ମାଣ୍ଡିଆ, ଅଳସୀ ଓ ଲେମନ ଗ୍ରାସ ଇତ୍ୟାଦି ରପ୍ତାନୀ କରୁଛନ୍ତି। ପଶ୍ଚିମ ବଙ୍ଗ ଏକ ଆଳୁ ଅଧିକ ଉତ୍ପାଦନକାରୀ ରାଜ୍ୟ, ଦେଶର ୨୦ ପ୍ରତିଶତ ଆଳୁ ଏହିଠାରୁ ଉତ୍ପାଦିତ ହୋଇଥାଏ। ତେଣୁ ପଶ୍ଚିମ ବଙ୍ଗର ଚାଷୀ ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟକୁ ରପ୍ତାନୀ କରିପାରିଲେ ହିଁ ଉପଯୁକ୍ତ ମୂଲ୍ୟ ପାଇପାରିବେ।  

ଏ ବର୍ଷ ଅନିୟମିତ ବର୍ଷା କାରଣରୁ ରାଜ୍ୟରେ ଆଳୁର ହୁଏତ ନିଅଣ୍ଟ ପଡିପାରେ ତେଣୁ ପଶ୍ଚିମ ବଙ୍ଗ ସରକାର ଏହାର ରପ୍ତାନୀ ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ। କୌଣସି ବି ରାଜ୍ୟ ସେଭଳି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବା ପୂର୍ବରୁ ପଡୋଶୀ ରାଜ୍ୟ ଉପରେ ଏହାର ଯେପରି ପ୍ରଭାବ ନପଡେ ସେଥିଲାଗି ଧ୍ୟାନ ଦେବା ଆବଶ୍ୟକ। କାରଣ ଯଦି ଆସନ୍ତା କାଲି ପଶ୍ଚିମ ବଙ୍ଗରେ ଚାଉଳର ଆବଶ୍ୟକ ପଡିପାରେ ଓ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଦେଖାଦିଏ ତେବେ ଓଡିଶାରେ ରହିଥିବା ଚାଉଳକୁ ରପ୍ତାନୀ ବନ୍ଦ କରିଦିଆଯାଇପାରିବ ନାହିଁ। ସମସ୍ତ ରାଜ୍ୟ ମିଳିତ ଭାବରେ ଏକ ଦେଶର ପ୍ରତିନିଧିତ୍ଵ କରୁଛନ୍ତି ଓ ସେମାନେ ସମାନ ମାନବିକ ମୂଲ୍ଯବୋଧ ନେଇ କାର୍ଯ୍ୟରତ। ସେମାନେ ଏକ ସମ୍ବିଧାନକୁ ବିଶ୍ଵାସ ରଖୁଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ଏ ବିଷୟ ଟି ଆଜି କହିବ କିଏ?

          ଭାରତୀୟ ଜନତା ପାର୍ଟି ଶାସନକୁ ଆସିବା ପରଠାରୁ ରାଜ୍ୟ – ରାଜ୍ୟ ଓ ରାଜ୍ୟ – କେନ୍ଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ ସମସ୍ତ ପ୍ରକାରର ଆଲୋଚନା ଓ ସମସ୍ଯା ସମାଧାନର ରାସ୍ତା ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଇଛି। ସମସ୍ତ କ୍ଷେତ୍ରରେ କେନ୍ଦ୍ର ନିଜକୁ ଅଧିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କରିବା କାରଣରୁ କ୍ଷମତାର ବିକେନ୍ଦ୍ରୀକରଣର ଆଲୋଚନା ଆଉ ହେଉନାହିଁ। ରାଜ୍ୟ – ରାଜ୍ୟ ଓ ରାଜ୍ୟ – କେନ୍ଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ ଉଠୁଥିବା ବିବାଦର ସମାଧାନ ଲାଗି ଆନ୍ତଃ-ରାଜ୍ୟ କାଉନସିଲର ମିଟିଂ ୨୦୧୭ ମସିହା ପରଠାରୁ ବସୁନାହିଁ।

            ଉକ୍ତ ଆନ୍ତଃ-ରାଜ୍ୟ କାଉନସିଲର ଗଠନ ସରକାରିଆ କମିଶନର ପ୍ରସ୍ତାବ କ୍ରମେ ୧୯୯୦ ମସିହାରୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହୋଇଆସୁଛି। ଏହି କାଉନସିଲର ଅଧ୍ୟକ୍ଷ ଭାବରେ ପ୍ରଧାନ ମନ୍ତ୍ରୀ ରହିଛନ୍ତି ଓ ସମସ୍ତ ରାଜ୍ୟର ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ଏହାର ସଦସ୍ୟ। ଏଭଳି ମିଟିଂର ନିଜସ୍ଵ ଗୁରୁତ୍ଵ ରହିଛି। ଯଦି ଏହା ନିୟମିତ ହେଉଥାନ୍ତା ତେବେ ଓଡିଶାର ସମସ୍ଯା ଓ ପଶ୍ଚିମ ବଂଗର ସମସ୍ଯା ସମ୍ପର୍କରେ ଆଲୋଚନା ହୋଇ ସମାଧାନର ରାସ୍ତା ନିଶ୍ଚିତ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇପାରିଥାନ୍ତା। ହୁଏତ ଆଳୁ ଚାଷୀଙ୍କୁ ହେଉଥିବା କ୍ଷତିର ପୂରଣ ଲାଗି କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର ନିଜ ଆଡୁ ଇଂସୁରାନ୍ସ  ଅଥବା ଆଗାମୀ ଚାଷ ଲାଗି ସବସିଡ ଯୋଗାଇ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ କରିପାରିଥାନ୍ତେ। ଆଜି ଏହି ଆଳୁ ସମସ୍ଯାର ସମାଧାନ ନହେବା ହେତୁ ଓଡିଶାର ଉପଭୋକ୍ତା ଓ ପଶ୍ଚିମ ବଂଗର ଚାଷୀ ସମସ୍ତେ ଅସୁବିଧାର ସାମ୍ନା କଲେ।

            ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଦେଶରେ ବି ଯଦି ଡବଲ ଇଞ୍ଜିନ ବା ଟ୍ରିପଲ ଇଞ୍ଜିନର ସରକାର ହୁଏ ତେବେ ବି ରାଜ୍ୟ – ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନର ରାସ୍ତା କ୍ଷୀଣ ଯାହା ଆମେ ମହାନଦୀ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ଦେଖୁଛୁ। ମହାନଦୀ ଜଳ ବିବାଦ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଛତିଶଗଡ ସରକାରଙ୍କ ସହିତ ଆଲୋଚନା ନହୋଇପାରିବା କାରଣରୁ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କ ଜଳ ମନ୍ତ୍ରଣାଳୟ ଅଧୀନରେ ରହିଥିବା ଜଳ ଟ୍ରିବ୍ୟୁନାଲରେ ପହଞ୍ଚିଛି। ମହାନଦୀର ଜଳ ଉପରେ ଉଭୟ ଛତିଶଗଡ ଓ ଓଡିଶାର ଚାଷୀଙ୍କ ଅଧିକାର ରହିଛି। ଆଜି ଛତିଶଗଡ, ଓଡିଶା ଓ କେନ୍ଦ୍ରରେ ବିଜେପି ସରକାର ଥାଇ ମଧ୍ୟ ଜଳ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ହୋଇପାରିନାହିଁ। ତେଣୁ ଓଡିଶାର ବିଜେପି ଦଳ ଯଦି ପଶ୍ଚିମ ବଂଗର ତୃଣମୂଳ କଂଗ୍ରେସକୁ ସମସ୍ଯା ବଢାଉଥିବା ଲାଗି ଦାୟୀ କରୁଥାନ୍ତି ତେବେ ସେମାନେ ମହାନଦୀ ଜଳ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ କାହିଁକି କରିପାରୁନାହାନ୍ତି?  

       ଓଡିଶାରେ କୋରାପୁଟ ଜିଲ୍ଲାର କୁଟିଆ ଅଞ୍ଚଳର ସୀମାକୁ ନେଇ ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶ ଓ ଓଡିଶା ମଧ୍ୟରେ ବିବାଦ ଦେଖାଦେଇଥିଲା। ଏ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ କିନ୍ତୁ କାଉନସିଲ ସ୍ତରରେ ଆଲୋଚନା ନହୋଇପାରିବା କାରଣରୁ ଓ ଉପଯୁକ୍ତ ଆଲୋଚନା ଅଭାବରୁ ବିଷୟ ସୁପ୍ରିମ କୋର୍ଟକୁ ଗଲା। ଏହାର ରାୟ କେବେ ଆସିବ ଜଣାନାହିଁ। ବିଭିନ୍ନ ରାଜ୍ୟ – ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ଏହିଭଳି ବଢୁଥିବା ସମସ୍ୟାର ତାଲିକା ଲମ୍ବା।

ବିଜେପି ନିଜର ଅପାରଗତାକୁ ଲୁଚାଇବାକୁ ଯାଇ ଏହାକୁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତାର ରୂପ ଦେଇଛି।

             ଆଜି ଦେଶ ୭୮ ତମ ସ୍ଵାଧୀନତା ପାଳୁଛି। ଅଥଚ ଆଜି ଓଡିଶାର ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରାନ୍ତରୁ – ସମ୍ବଲପୁର, ବରଗଡ, ବଲାଙ୍ଗୀର, ଢେଙ୍କାନାଳ, ପୁରୀ, ଯାଜପୁର ଇତ୍ୟାଦି – ସୂଚନା ଆସୁଛି ଯେ ହିନ୍ଦୁତ୍ଵ ସଂଘର ସଦସ୍ୟମାନେ ଏବେ ପଶ୍ଚିମବଂଗର ମୁସଲମାନ ଶ୍ରମିକଙ୍କୁ ଆଧାର ଓ ପରିଚୟ ପତ୍ର ମାଗୁଛନ୍ତି। ସେମାନଙ୍କୁ ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ଚାଲିଯିବା ଲାଗି ଧମକ ଦେଉଛନ୍ତି। କେଉଁଠି କେଉଁଠି ସେମାନଙ୍କୁ ଆକ୍ରମଣ କରିବାର ଧମକ ଦେଉଛନ୍ତି ତ କେଉଁଠି ଆକ୍ରମଣ କରିଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ। ଫଳରେ, ବିଭିନ୍ନ ଷ୍ଟେଶନରେ ଶହ ଶହ ଶ୍ରମିକ ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ଚାଲିଯିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି। ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ୨୦ ରୁ ୨୨ ବର୍ଷ ହେଲା ଏ ରାଜ୍ୟରେ ରହିଥିବା ଲୋକେ ବି ଅଛନ୍ତି।

            ଏବେ ‘ସୁଗ୍ରୀବ ସେନା’, ‘ବଜରଙ୍ଗ ଦଳ’, ‘ହିନ୍ଦୁ ସୁରକ୍ଷା ବାହିନୀ’, ‘ଓଡିଆ ଅସ୍ମିତା ସେନା’ ନାମରେ ଅନେକ ଗୃପ କାମ କରୁଛନ୍ତି। ସେମାନଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଆଜି ମୁସଲମାନଙ୍କ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ ହେଉଛି। ଆଜି ବିଭିନ୍ନ ଜିଲ୍ଲାର ଏସପି କହୁଛନ୍ତି ପରିସ୍ଥିତି ଶାନ୍ତ ଅଛି। (ସମ୍ବଲପୁରରୁ ମିଳିଥିବା ସୂଚନା ଅନୁସାରେ) କିନ୍ତୁ ସ୍ଥାନୀୟ ପୁଲିସ ଥାନା ଅଧିକାରୀ ଶ୍ରମିକଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି, ‘ତୁମେ ରାଜ୍ୟ ଛାଡି ଏବେ ଚାଲିଯାଅ’। ସେ ଭାବିପାରୁନାହାନ୍ତି ଯେ ପଶ୍ଚିମ ବଙ୍ଗରେ ଏହାର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା କ’ଣ ହେବ। ସେଠାରେ ଅନେକ ଓଡିଆ ବାସ କରୁଛନ୍ତି। ସମଗ୍ର ସରକାରୀ କଳ ଏହାର ପରିଣାମ ସମ୍ପର୍କରେ ଭାବୁନାହାନ୍ତି।

            ପଶ୍ଚିମ ବଂଗର ଶ୍ରମିକମାନେ, ବିଶେଷକରି ମୁସଲମାନ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ଶ୍ରମିକମାନେ, ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ଓଡିଶାରେ ନିଜେ ଆସି ପୁଲିସକୁ ଏଫଆଇଆର ଦେବା ଲାଗି ସମର୍ଥ ହେଉନାହାନ୍ତି। ସେମାନେ ଭୟ କରୁଛନ୍ତି। ପୁଲିସକୁ ଉକ୍ତ ଆକ୍ରମଣ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସୂଚନା ଦେବା ସତ୍ବେ ନିଜ ପଟରୁ, Suo Moto, ଏଫଆଇଆର ପୁଲିସ କରୁନାହିଁ। ଏହା ସାକ୍ଷୀଗୋପାଳ ଅଞ୍ଚଳରେ ଘଟିଛି। ଏହା ସମ୍ବଲପୁରରେ ଘଟିଛି। ପ୍ରଶାସନ ଓ ପୁଲିସକୁ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଅଧିକାର କର୍ମୀ ସୂଚନା ଦେବା ସତ୍ବେ ଏହାର ତଦନ୍ତ ହେଉନାହିଁ, କାର୍ଯ୍ୟନୁଷ୍ଠାନ ତ ଅନେକ ଦୂରର କଥା। ପୁଲିସରେ ଏଫଆଇଆର ନହେବାର ଆଳରେ ଗଣମାଧ୍ୟମ ନୀରବ ରହୁଛି।

            ସମଗ୍ର ରାଜ୍ୟରେ ପୁଲିସ ଥାନା ଅଧିକାରୀ ଏକା ଭଳି ବ୍ୟବହାର କରିବା କାରଣରୁ ପୁଲିସ ବିଭାଗୀୟ ମୁଖ୍ୟଙ୍କ ଭୂମିକା ପ୍ରତି ସନ୍ଦେହ ଆସୁଛି। ପୁଲିସ ଏକ ଦଳୀୟ ଅନୁଷ୍ଠାନ ହୋଇଯାଇଛି। ତେଣୁ ପୁଲିସ ପୂର୍ବତନ ଡ଼ିଜିଙ୍କ ଏଭଳି ଭୂମିକା ପଛରେ ଯେ ସରକାରୀ ଦଳର ବିଶେଷକରି ଆଇନ ବିଭାଗର ଭୂମିକା ନଥିବ ନୁହେଁ। ଟିଭି ବା ଖବରକାଗଜ କିନ୍ତୁ ଏବେବି ଏ ସମ୍ପର୍କରେ କୌଣସି ସୂଚନା ଦେଉନାହାନ୍ତି। ଆସନ୍ତା କାଲି ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ, ଏହା ପରେ ଦଳିତ, ଆଦିବାସୀଙ୍କ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ ସାଙ୍ଗକୁ ଭିନ୍ନ ମତ ରଖୁଥିବ କାରଣରୁ ସର୍ବୋଦାୟୀ, କମ୍ୟୁନିଷ୍ଟ ଓ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ଅଧିକାର ତଥା ପ୍ରଗତିଶୀଳ ଗୋଷ୍ଠୀଙ୍କ ଉପରେ ଆକ୍ରମଣ ବଢିବ।

            ଆଜି ଆମେ ଯେଉଁଠି ପ୍ରକୃତିର ସୁରକ୍ଷା ଲାଗି ମନୋନିବେଶ କରିଥାନ୍ତେ, ଏହି ଗ୍ରହକୁ ଅଧିକ ଦିନ ବଞ୍ଚାଇବା ଲାଗି ଉଦ୍ୟମ କରିଥାନ୍ତେ ସେଠାରେ ଆମକୁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଶକ୍ତି ବିରୁଦ୍ଧରେ ଲଢେଇ କରିବାକୁ ପଡୁଛି। ଆଜି ଆମ ସମାଜରେ ଯେଉଁଠି ଆତ୍ମହତ୍ୟାର ପ୍ରବଣତା ବଢୁଛି ତାହାର ବିରୁଦ୍ଧରେ, ବେକାରୀ ଓ ଦାରିଦ୍ର୍ଯ ବିରୁଦ୍ଧରେ ତଥା ଆର୍ଥିକ ଅସମାନତା ବିରୁଦ୍ଧରେ ଲଢେଇ କରିଥାନ୍ତେ ସେଠାରେ ଆମକୁ ସୀମିତ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଶକ୍ତି ବିରୁଦ୍ଧରେ ଏକାଠି ହେବାକୁ ହେଉଛି। ଏହି ସମାଜ ନିଜେ ବଞ୍ଚିଲେ ତ ଏହାର ଭବିଷ୍ୟତ ଲାଗି ଆମେ କିଛି ଉଦ୍ୟମ କରିବା?

            ଆସନ୍ତୁ ଏ ଦିଗରେ କିଛି ଆଲୋଚନା କରିବା, ଏହାର ପ୍ରତିବାଦ କରିବା। ରାଜ୍ୟ ଓ ଦେଶକୁ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଶକ୍ତିର କବ୍ଜାରୁ ବଞ୍ଚାଇବା। ମାନବିକତା ଏକ ବିରାଟ ପ୍ରସଙ୍ଗ। ଏହାକୁ ଧର୍ମ, ଜାତି, ଲିଙ୍ଗ ଓ ଅଞ୍ଚଳରେ ବାଣ୍ଟିଦେବା ଓ ଲଢେଇ କରାଇବାରେ ସମ୍ପ୍ରଦାୟିକ ଶକ୍ତି ସଫଳ ହେଉଛି। ପୁଲିସ ଅଧିକାରୀଙ୍କ ଭୂମିକାକୁ ବିରୋଧ କରିବା। ବିଭିନ୍ନ ଜିଲ୍ଲାର କର୍ମୀମାନେ ଲିଖିତ ଭାବରେ ଜିଲ୍ଲାପାଳଙ୍କୁ ଦାବିପତ୍ର ତୁରନ୍ତ ଦେଇପାରିଲେ ଭଲ ହେବ। ଆସନ୍ତୁ, ଏ ଦିଗରେ ନିଜର ବିମର୍ଶ ଓ ଆଗାମୀ ପଦକ୍ଷେପ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଲୋଚନା ଆରମ୍ଭ କରିବା।

ଦେବ ରଞ୍ଜନ